Bijna in Parijs

Nog 1 korte rit door de Alpen en dan lonkt Parijs. Wat was het genieten dit jaar. Ook voor de talloze Oranjefans. Zij mochten zichzelf 10 dagen wijs maken dat het podium binnen bereik lag. Inmiddels weet zelfs de meest chauvinistische wielertoerist beter. 1 renner in de top-10 lijkt het hoogst haalbare. Toch is zo’n resultaat een mooie oogst vergeleken met eerdere jaren. Dus dat de Nederlanders opnieuw zonder ritwinst meerijden, hoeven we het hier niet over te hebben. Het ging om het gevoel dat het kon. De illusie tegen beter weten in. Dan doen we gewoon even dagenlang alsof 2 halve Pyreneeënritjes betekenen dat het op echte Alpencols even goed zal gaan.
De Tour liegt al jaren niet. De doping even buiten beschouwing gelaten. Dat doen we zelf. We maken onszelf gek. In de hoop op Nederlands succes. Maar waarom eigenlijk? Waarom willen we zo graag een Nederlandse winnaar? Alleen omdat we toevallig ook die nationaliteit hebben? Omdat we dezelfde taal spreken? Omdat we in hetzelfde land wonen? Het is allemaal heel moeilijk te bevatten. Denk er eens over na. Stel dat je in Spanje was geboren of dat je een Brit bent. Hoe zou je dan deze tour ervaren? En hoe dacht je dan over Bau en Lau? Wie het weet mag het zeggen. Het is vermoedelijk allemaal tamelijk arbitrair. Zonder renners geen strijd. Zonder strijd geen emoties. Zonder emoties geen toejuichingen of kritiek. Zonder kritiek geen revanchegevoelens. Zonder eergevoelens geen koers. Zonder koers geen renners. Zonder Contador geen strijd om plaats 1. Behalve het gevecht om een plek naast de winnaar op het podium. De cirkel is rond. Parijs lonkt. Nog 1 bergrit wacht. De tour heeft ons veel moois gebracht. En de verwachte winnaar rijdt al dagen in het geel. Hij mag dit keer in deze jubileumtour wel de sterkste zijn. Wiggo is er niet bij. De uitdaging voor Froome volgt pas komend jaar. Dan komt Nibali hem ondersteund door Fuglsang graag een lesje leren. Ook werpt Quintana dan alle schuchterheid van zich af. En niemand vergist zich dan meer in Jan Bakelants. Dat gebeurde vandaag al niet meer.
Zijn er nog wensen voor de rit rondom Annecy?Ja. Bezorg alsjeblieft de bolletjestrui aan de beste klimmer. Het liefst aan een kleine Columbiaan. En anders desnoods aan de Brit met die lelijkogende klimstijl. Maar niet aan een Fransman die punten bijeen sprokkelt door lange ontsnappingen. Zo’n renner die op de slotklim in de achterhoede met een grimas de streep passeert.

12 Cols hors catégorie om van te smullen

Voor veel wielerfans spreekt de Tour de France tot de verbeelding. Om uiteenlopende redenen. En zonder twijfel ook vanwege zware beklimmingen. In de Alpen of in de Pyreneeën. Dit zijn 12 namen waar menig wielerhart sneller van gaat kloppen. Niet alleen van de renners zelf, vooral ook van de supporters. En op de top van nummer 1 was ik 10 jaar terug. Prachtig maanlandschap. Was een topprestatie van onze auto ons daar te brengen.

1) Mont Ventoux
2) Col d’Aubisque
3) Col du Tourmalet
4) Hautacam
5) Col de la Madeleine
6) Alpe d’Huez
7) Plateau de Beille
8) Luz-Ardiden
9) Col du Galibier
10) Col de la Croix-de-Fer
11) Col de Joux Plane
12) Col d’Izoard

In 2013 staan onder andere Alpe d’Huez en Mont Ventoux op de routekaart. Zal daar beslist worden wie de jubileumeditie wint?

Bijna weer koorts

Bijna is het zo ver. Dan gaat de 100ste editie van de Ronde van Frankrijk van start. En vermoedelijk ook de grootste Corsica-promotie ooit. Zo’n jubileumeditie is overigens geen garantie voor wielerspektakel. Dat hangt vooral af van het weer, de ploegtactieken, het parcours (aantal tijdritten, aankomsten bergop, kasseistroken, scherpe bochten, smalle wegen) en ook een beetje van de renners zelf. En vooruit ook van het lot of het geluk.Wat we nu reeds weten is dat de titelverdediger zijn titel niet verdedigt. De officiële lezing zegt vanwege ziekte en blessures. Anderen menen te weten dat Wiggo niet wil knechten. Zou ook kunnen dat hij het jammer vindt dat de proloog ontbreekt. Of dat hij niet meedoet omdat hij gewoon uit vorm is. Boeit ook eigenlijk niet.

Kunnen we genieten?
Interessant is de vraag wie gaat winnen en bovenal of we tot de laatste week van een spannende strijd gaan genieten. Mijn hoop is elk jaar gevestigd op spectaculaire heroïsche duels en splijtende demarrages op de flanken van cols Buitencategorie. En bij voorkeur niet pas op de laatste berg. Gewoon de toppers al eerder samen in de aanval en zonder hun knecht. De laatste jaren ben ik op dat vlak wat mager bediend. Dat is ook zo mooi aan de Tour. Ook als kijker leef je mee. Tegen beter weten in kijk je urenlang naar beelden vanaf de motor of uit de helikopter in de hoop op vervulling van die wens. Voor Nederlandse wielerfans heeft dat overigens de laatste jaren als voordeel dat ze daardoor soms landgenoten vooraan zien koersen. Wat ook helpt is je ogen even sluiten als je de namen van al die beroemde cols hoort. En dan de beelden van Van der Velde, Winnen, Zoetemelk en Kuiper er gewoon bij denken.

Wie wint de TDF13?
De kans op een Nederlandse tourwinst is alleen theoretisch groter dan nul. Puur op basis van de tourstatistieken sinds de Kannibaal wint Alberto Contador of Cadel Evans. Of heel misschien zelfs Andy Schleck. Of anders zeker iemand die nog nooit won. Ja, de door velen gedoodverfde favoriet Christopher Froome zou bijvoorbeeld ook kunnen dus. En als er een nieuwe tourwinaar uit de bus komt, dan is de kans groot dat deze renner de komende jaren vaker wint. Als smaakmaker en Girowinnaar Nibali dit wist, had hij vast wel meegedaan. Misschien zijn er tifosi die dit stukje even kunnen vertalen. Het is nog niet te laat. We willen toch spektakel?

Wanneer ben je echt de beste?

“Wat vind jij eigenlijk van doping in het wielrennen?” Een vraag die op een donderdagmiddag terloops aan me werd gesteld. Alsof ik zo even een logisch antwoord uit de mouw schud. Zoiets vergt bij mij tijd en een paar nachtjes slapen.
In de ruim 30 jaar dat ik het wielrennen volg gaat het meer en meer over dopinggebruik. Daarmee worden dan spullen bedoeld die een renner gebruikt om beter te kunnen presteren. Het gaat om stoffen of methoden die voorkomen in 1 van de categoriën op de dopinglijst van het WADA, het Wereld Anti-Doping Agentschap. Als een sporter binnen de wedstrijd voordeel kan hebben van een stof of methode die tijdens de trainingsperiode gebruikt is, dan is de stof of methode altijd, dus zowel binnen als buiten wedstrijdverband, verboden.
Doping wordt dus niet alleen bestreden vanwege gezondheidsrisico’s voor een sporter, maar vooral ook om concurrentievoordelen te bestrijden. Waarschijnlijk vanuit de gedachte dat een ieder een gelijke kans moet hebben om te winnen. Als je vals speelt en wordt betrapt moet je de wedstrijd verlaten. Of wordt achteraf je prijzenkast weer opgehaald.
Goed geregeld toch? Een lijst. Gedragscodes. Ploegleiders. Controles. Laboratoria. Een dopinginstantie. Wielerbonden. De beste renner wint. Zo klaar als een klontje.
En toch begint het daar een beetje te wringen. Stel je bent jong en je vindt het leuk om te fietsen. Dan droom je er misschien van ooit in Parijs te staan. De kussen te ontvangen van de door de zon gebruinde rondemissen. In een gele trui. Met een leeuwtje en een bos bloemen in je armen. Ja, je droomt er zelfs van de hand te mogen schudden van Bernard Hinault. Die sluwe Bretonse das met zijn verrotte kniën.
En stel nu dat die droom uitkwam. Dat je won en niks gebruikte van wat in dat jaar op die lijst stond. En ook niks van wat pas jaren later op de lijsten zou komen. Was je dan ook echt de beste renner? Of zat je bijvoorbeeld gewoon in de sterkste ploeg. De ploeg met het meeste geld. Zou zo maar kunnen. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik ook dit jaar de Tour ga volgen, want zonder Tour win ik de Tourtoto niet.

Dit stukje schreef ik op Stille Zaterdag 2013 terwijl ik me ondertussen afvraag of ook de Ronde van Vlaanderen ingekort zal worden wegens mogelijke sneeuwval.

18 wielerhelden

Denk er eens over na. Welke wielrenners zou jij kiezen?
Met wie leefde je mee? Met wie was er een klik?
Van welke renner kon je genieten als hij plotseling opdook?
Kan best zijn dat ik morgen een paar andere namen kies, maar de basis staat.
En achter elke renner schuilt een verhaal, een herinnering en veelal een heel scala.

Internationaal
1 Marco Pantani
2 Jan Ullrich
3 Eduardo Chozas
4 Miguel Indurain
5 Fernando Escartin
6 Francesco Moser
7 Alexander Vinokourov
8 Greg Lemond
9 Andrei Teteriouk

Nationaal
1 Hennie Kuiper
2 Joop Zoetemelk
3 Johan van der Velde
4 Jan Raas
5 Henk Lubberding
6 Gert Jan Theunisse
7 Peter Winnen
8 Bert Oosterbosch
9 Adrie van der Poel

Dit lijstje stelde ik 27 februari 2013 samen nadat ik het promofilmpje zag over de naderende 100e Tour deze zomer. Misschien volgen een andere keer nog wel eens de verhalen erbij.

Op zoek naar mijn plakboek

Het gebeurde in de zomer van 1978. Als jongetje van acht hoorde ik op het schoolplein de naam ‘Van Beveren’. Geweldige naam voor een keeper. En wat maakte hij een mooie zweefduiken. Ook hoorde ik toen dat ene Cruijff er mede de oorzaak van was dat Lange Jan en ‘Skiete’ Willy niet meer uitkwamen voor Oranje. Wat oneerlijk. Mijn keuze voor PSV was toen snel gemaakt en werd meteen beloond met de UEFA-cup. En vlak daarna haalde Oranje met veel jonge PSV’ers zelfs verrassend deWK-finale in Argentina. Een finale die met Van Beveren in het doel natuurlijk wel gewonnen was. Zeg maar zo’n sportzomer waar je nu zo voor zou tekenen! Genoeg gemijmerd. Terug naar die zomer waar ik voor het eerst werd aangetast door een bacterie die tot de dag van vandaag onuitroeibaar lijkt.

Het zou kunnen dat mijn ouders me ervoor wilden beschermen. De dag dat heel Leiden werd geïnfecteerd, verlieten wij Ugchelen, parel van de Veluwe, gelegen op een ruime steenworp van Voorst. Met een volgeladen Opel Ascona –of een Fiat – trok ons gezin richting de bergen. De Oostenrijkse Alpen wel te verstaan, laat dat duidelijk zijn. Nu deed ook ene Klaus-Peter Thaler mee aan de Tour. Hierdoor toonde zelfs ‘das Fernsehen’ af en toe een glimp van wat zich twee landen verder afspeelde. Net voor bedtijd Raasde of Knetterde dan weer een andere renner uit de Posttrein voorbij. En zo zag ik ook een boerenzoon met lange wapperende haren –onze streekgenoot- in het wit debuteren. Dat zag je zelfs in zwart-wit goed. Zijn naam: Henk Lubberding. ‘Een lekker ding’ volgens menig deerne.

Dat jaar leek het er even op dat Hennie Kuiper de Tour zou winnen. De bacteriën kregen mij vanaf toen volledig in hun greep. Helaas kwam hij -virtueel in het geel – ten val in de afdaling van de Granier. Nooit vergeet ik meer die foto in een Oostenrijkse krant. En zelfs Joop kon mijn humeur die Tour niet meer opvrolijken. Hij werd gedwarsboomd door een Breton. Ook een boerenzoon. Tegenwoordig schudt hij handjes tijdens de huldigingen na elke rit.

In die zomer van 1978 werd ik bevangen door het Tourvirus. Een mooie tamelijk onschuldige ziekte. Herkenbaar aan hevige koortsaanvallen in juli. En aan dwangmatige deelname aan tourspelletjes. In de laatste week van juli volgt steevast de val in een groot zwart gat. Met als vaste troost dat je er de volgende zomer weer opnieuw aan ten onder zal gaan. Met telkens de hoop dat eindelijk eens een Nederlander wint. Net als in 1968 en 1980. En als het toch niet lukt, dan ga ik deze zomer de zolder opruimen. Op zoek naar dat plakboek met die krantenknipsels van de Tour waarmee het allemaal begon.

– in juli 2012 ingestuurd als lezerscolumn naar Metro –